Op dit moment duurt het weken voor het Openbaar Ministerie toestemming van de rechter heeft om een verdacht pakketje van Post NL te openen. Dat zou snel moeten veranderen, vindt het OM.
Sinds enige tijd controleren politiehonden Nederlandse postpakketten op de aanwezigheid van drugs. Aanleiding waren klachten uit het buitenland over het op grote schaal per post versturen van drugs vanuit Nederland. In twee jaar tijd zijn tijdens zulke controles meer dan 200 duizend XTC-tabletten, enkele tientallen kilo's MDMA en amfetamine en enkele kilo's cocaïne en heroïne aangetroffen.
Vaak is het lastig om de verzenders van de pakketjes terug te vinden. Voor een deel komt dat omdat het lang duurt voor een pakje geopend mag worden zodat veel sporen, zoals camerabeelden bij de inleverpunten, dan al verdwenen zijn.
De problemen doen zich overigens alleen bij Post NL voor. Dit komt omdat Post NL de enige postbezorger is die gehouden is aan een wettelijk opgelegd briefgeheim. Dit stamt uit de tijd dat de PTT - de voorganger van Post NL - als overheidsbedrijf belast was met de ‘Postdienst' binnen Nederland het monopolie op de postbezorging had. Op deze activiteiten is het briefgeheim van art. 13 Gw van toepassing.
Dit leidt tot de merkwaardige conclusie dat er om de pakjes van Post NL net zo te kunnen behandelen als die van concurrenten UPD en DHL de Grondwet gewijzigd zal moeten worden en dat is in Nederland bepaald geen eenvoudige opdracht.
In Trouw van 22 december 2018 bestrijdt jurist Manon Julicher de noodzaak van een wijziging van de Grondwet, Alleen het wijzigen van art. 16 Postwet en het aanpasen van het Wetboek van strafvordering zouden volstaan om deze kwestie op te lossen.
Rob Zenger van Bits of Freedom zette principiële kanttekeningen bij het feit dat het Openbaar Ministerie het briefgeheim kennelijk wil opheffen omdat de procedure omslachtig is en veel tijd kost:
'Wij kunnen goed begrijpen dat het Openbaar Ministerie processen die onnodig lang duren, efficiënter wil maken en belastinggeld goed wil besteden. Maar waar we het hartgrondig oneens over zijn, is de wijze waarop men dit in de bovenstaande voorbeelden wil bereiken: door het schrappen van noodzakelijke waarborgen die burgers beschermen. Onze vrijheid mag immers best wat kosten.'
